Koniec zXXXanego świata

Pierwsza miłość i pierwsze morderstwo

Dorastanie niekoniecznie jest okresem czystości i niewinności. Pewna cześć nastolatków nie chce podporządkować się konwencji i presji społecznej, głoszonej przez konformistyczna większość rodziców, nauczycieli, opiekunów, kolegów i koleżanek. Dążenie do „normalności” jest im obce. Kontestacja jest dla nich formą buntu i polega na obronie prawa do indywidualności i własnej tożsamości. Nawet kosztem zejścia na margines. Komiks Koniec zXXXanego świata autorstwa Charlesa Formana opowiada o parze (nie)normalnych nastolatków.

James, wychowywany samotnie przez ojca, jest potencjalnym socjopatą pozbawionym poczucia humoru. Zdystansowanym, stojącym z boku, nie nawiązującym żadnych relacji z rówieśnikami. Chłopak od najmłodszych lat uwielbia pastwić się nad zwierzętami, zadawać ból i, ostatecznie, bestialsko zabijać. Aktualnie fantazjuje o możliwości zabicia człowieka… Alyssa porzucona przez ojca jest wychowywana przez matkę i jej aktualnego partnera. Dziewczyna pragnie bliskości: kochać i być kochaną. Posiada „drobne” zaburzenia emocjonalne: brak empatii i objawy zespołu Tourette’a, czyli papla co jej ślina na język przyniesie, używa wulgaryzmów, dużo przeklina.

Dwoje „ułomków” niespodziewanie tworzy parę. Pewnego dnia, bez wcześniejszego planowania, kradną samochód ojca Jamesa i wyruszają na poszukiwanie ojca Alyssy. Szczęśliwa wycieczka kończy się w chwili popełnienia przez Jamesa morderstwa. Choć jeśli wziąć pod uwagę zmieniające się relacje między Jamesem a Alyssą, to właściwie dopiero wówczas się ona zaczyna.

Wizualnie album ma charakter dziennika-szkicownika. Rysunki są wyraźnie minimalistyczne: kilka prostych podstawowych kresek, które dobrze oddają emocje występujących postaci. Tło ograniczono do minimum, funkcjonuje jedynie pierwszy plan, na którym występują postaci. Osobiście mam słabość do „brzydkich” rysunków, oczywiście pod warunkiem, że nieudolność – tak jak to ma miejsce w tym wypadku – jest zamierzona.

Wbrew pozorom opowieść Formana nie ma charakteru inicjacyjnego, bo nie o dorastanie ani wchodzenie w „dorosłą” odpowiedzialność w niej chodzi. Mimo tego że większość wydarzeń ma miejsce podczas kanikuły, nie jest to również komiks drogi. Rzecz dotyczy zmieniających się relacji między psychopatą a socjopatką. Koniec zXXXanego świata to przewrotna wiwisekcja budowania zaufania i wzajemnych więzi. Rzecz obrazoburcza, bezpośrednia i brutalna.

Charles Forsman (sc. & rys.), „Koniec zXXXanego świata”, tłum. Marceli Szpak, Non Stop Comics, Katowice 2018.

Giants

Z sentymentu lub nie

Pamiętam, że gdy byłem uczniem szkoły podstawowej, to razem z paczką kolegów z klasy, chodziłem do kina „Zefir” na filmy o wielkich potworach pustoszących japońskie miasta. Każde wyjście było wydarzeniem. Dziś nie jestem pewien czy ze względu na to, że film był wspaniały, czy dlatego, że z kolegami, czy może dlatego, że seanse kończyły się po zmroku i w strachu (z duszą na ramieniu) należało przejść całe, opustoszałe osiedle, aby wrócić do domu. Okres fascynacji kaijū minął, gdy poszedłem do liceum. Minął i nie powrócił. Nie oglądałem żadnej części Pacific Rim czy współczesnej Godzilli. Nie jestem sentymentalny?

Podczas lektury komiksu Giants braci Valderrama miałem okazję sprawdzić, czy faktycznie nie tęsknię za opowieściami o gigantycznych potworach. Okładka albumu jest wielce obiecująca. Widzimy dwóch młodocianych wyrostków uciekających przed rekinopodobnym kolosem. Dynamika sceny, kontrast między monochromatycznymi kolorami, font tytułu, a także opis wydawcy sprawił, że miałem wielką ochotę zapoznać się z tytułem. Nim podzielę się swymi odczuciami, przybliżę trochę fabułę.

Gogi i Zedo to bracia, którzy żyją w Podziemnym Mieście. Ich ambicją jest wstąpić do gangu Krwawych Wilków. Biletem wstępu jest zdobycie grudek „czarnego bursztynu”, aby tego dokonać muszą udać się na powierzchnię, gdzie w lodowej zamieci czają się potwory. Bohaterowie sprawiają wrażenie zżytych ze sobą. Widać, że mają za sobą wiele trudnych chwil, które udało się przetrwać dzięki wspólnemu działaniu i wzajemnemu zaufaniu. Niespodziewane wypadki podczas wyprawy po bursztyn powodują rozdzielenie się chłopców. Od tego momentu każdy z nich podążać będzie własną drogą. Jakże różne są ich ścieżki! A powtórne spotkanie będzie miało tragiczny finał.

Lepiej niż fabuła przedstawia się wyrazista warstwa wizualna. Pochodzący z Hiszpanii artysta dobrze panuje nad występującymi bohaterami: mimiką oraz gestykulacją, to nie żadne „gadające głowy”, a żywe osoby z całym sztafażem osobistych grymasów i emocji. Design postaci i potworów utrzymany jest w mangowej stylistyce, która dobrze pasuje do opowieści. Realizm przedstawiania jest umowny. Plansze zbudowano starannie z wielkim wyczuciem kadrowania. Rozłożenie paneli jest różnorodne, nie ma miejsca na sztampę i nudę. Warto się z omawianą pozycją zapoznać choćby dla samych rysunków Miguela Valderramy.

O Giants mógłbym napisać jeszcze kilka zdań superlatywów, bo fabuła została przemyślana i dobrze skonstruowana. Podoba mi się przenikanie między opowieścią przygodową, a inicjacyjną. Z mojego punktu widzenia komiks posiada jeden duży minus, nad którym ciężko mi przeskoczyć: nie jestem w stanie zaakceptować protekcjonalnego tonu wypowiedzi narratora, całego tego pouczania i mentorskiego tonu. Dwa lub trzy razy miałem ochotę przerwać lekturę. Wielka szkoda, bo to mógł być dobry komiks.

Carlos Perez Valderrama (sc.) Miguel Valderrama (rys.), „Giants”, tłum. Grzegorz Drojewski, Non Stop Comics, Katowice 2018.

Grass Kings. Tom 1

Wolność w Królestwie Traw

Czy „bycie” (tj. życie) w społeczeństwie ogranicza nasza wolność? Czy przestrzeganie ogólnie przyjętych norm moralnych i etycznych przymusza do rezygnowania z siebie? A co z prawem? Podatkami? Trzeba czy wypada przestrzegać i płacić? Można się uwolnić od ograniczeń i wystąpić poza nawias, wystarczy zbudować prywatną, odrębną społeczność, która jest samowystarczalna, która rządzi się swoimi prawami. Wówczas powstanie raj czy piekło na Ziemi?

Prywatnym państwem ktoś musi jednak zarządzać. W komiksie Grass Kings pisarz Matt Kindt obsadził w tej roli jednego z trzech braci – Roberta, który zmaga się z osobistymi dramatami. Nie chodzi o to, że za często i za głęboko zagląda do kieliszka. „Król” to mężczyzna złamany, któremu brakuje charyzmy i zdolności przywódczych. A to dlatego, że nie potrafi pogodzić się ze stratą najbliższych. Od dłuższego czasu trwa w zawieszeniu. Pozostali bracia (Ashur i Bruce) się martwią, ale nie potrafią (lub nie chcą) mu pomóc. Szansa na jakościową zmianę pojawia się, gdy do małej społeczności wyrzutków dołącza Maria, która uciekła z pobliskiego miasteczka.

Kim jest kobieta? Dlaczego uciekła? Dlaczego szeryf Cargill wyrusza na wojnę z mieszkańcami Królestwa Traw? Czy Robert poradzi sobie z przeszłością? Nie chcę zdradzać zbyt wielu elementów fabuły. Scenarzysta ładnie rozmieścił kluczowe dla rozwoju akcji fragmenty. Rzecz prowadzona jest leniwie, wręcz sennie, aktualne wydarzenia przetykane są retrospekcjami, nad całością unosi się duszna atmosfera tajemnicy i niepewności. Sposób budowania napięcia, przedstawiania znaczących wydarzeń, nielinearność opowieści, zabaw z czasem akcji – to wszystko przywodzi mi na myśl trzeci sezon serialu True Detective. Nie wspomniałem jeszcze o tym, że w komisie znaczącym elementem jest śledztwo dotyczące gracującego od lat gdzieś w okolicy seryjnego mordercy. Podobno trop sprawcy widzie do Królestwa Traw…

Wizualnie Grass Kings przypomina raczej produkcje europejskie niż amerykańskie. Tyler Jenkins posługuje się oszczędną kreską, która na pierwszy rzut oka sprawia wrażenie niedbałej i niestarannej. Jakby jedynie szkicował tuszem na białym kartonie. Równie niedbale (pozornie niedbale) nałożone zostały kolory. Artysta użył farb wodnych, plamy koloru pięknie rozmywają się na stronie. Szczególnie efektownie wygląda to w sytuacjach, gdzie następuje rezygnacja z klasycznego kadrowania, gdzie znika ramka.

Pierwsze sceny omawianej pozycji przypominały mi serie Briggs Land czy Skalp, ale po przeczytaniu całości muszę się wycofać z tego rozpoznania. Jakieś podobieństwa są, ale bardzo bardzo dalekie. Tak, to dopiero pierwszy tom, dopiero wprowadzenie, a jednak sporo się wydarzyło, poznaliśmy (chyba) wszystkie osoby dramatu. Ciekawość została rozbudzona, czekam na dalszy rozwój wypadków.

Matt Kindt (sc.), Tyler Jenkins (rys.), „Grass Kings. Tom 1”, tłum. Grzegorz Drojewski, Non Stop Comics, Katowice 2018.

Króliczki!!!

Lekcja przyjaźni

Istnieją książki dla dzieci należące do grupy picturebooków, które śmiało można uznać za komiksy. Takie rozpoznanie nie należy do popularnych. W siedemnastym numerze „Zeszytów Komiksowych” sprawę próbował rozgryźć profesor Jerzy Szyłak. Zwracał m.in. uwagę, na to że o komiksie możemy mówić w takich sytuacjach, gdy mamy do czynienia z narracją, której nośnikiem jest sekwencja obrazów. Idealny przykład takiego picturebooka, to Króliczki!!! Kevana Atteberry’ego.

Bohater książki ma na imię Declan. I jak możemy się dowiedzieć z opisu wydawcy: jest jednym z najbardziej przyjaznych, małych potworków. Na pierwszy rzut oka wygląda raczej strasznie, bo trochę przypomina demona: na głowie ma rogi, jest i ogon, a także paszczęka z ostrymi zębami. Nie dajmy się zwieść pozorom, bo mogą mylić. Declan to pozytywny bohater. Spaceruje i radośnie wita się ze wszystkim i wszystkimi, co napotka na swojej drodze. Delikatnie dotyka drzewa i mówi: Witaj, drzewo. Na następnej stronie przyjaźnie macha do zawieszonej na niebie chmurki w kształcie królika. W stan euforii wpada, gdy goniąc za motylkiem, napotyka cztery, kolorowe i małe króliczki. Jednak zwierzątka nie są tym nieoczekiwanym spotkaniem zachwycone. Uciekają, chowają się za drzewami lub w krzakach. W końcu bohater wygląda dość groźnie i jest hałaśliwy. Scena pogoni, krzyków i uciekania pojawia się na kilku kolejnych stronach.

Króliczki się boją, nie ufają wrzaskliwemu potworowi. Bohater z planszy na plansze robi się coraz smutniejszy. Pewnie się zastanawia, skąd takie zachowanie króliczków. Nie umie tego zrozumieć. Przygnębiony siada na kłodzie. Jakże miło się robi, gdy puchate zwierzątka zmieniają zdanie i podchodzą przywitać się z Declanem. Po chwili cała piątka świetnie się razem bawi: skaczą, biegają i przytulają się. Do czasu, gdy na horyzoncie pojawiają się ptaszki…

Komiks Atteberry’ego to prosta, acz nie prostacka!, opowieść o sympatii, uprzedzeniach i budowaniu zaufania. Dla małoletnich czytelników publikacja jest trafną lekcją, że nie należy sądzić po pozorach, ani wyciągać pochopnych wniosków na podstawie pierwszego wrażenia. Dodatkowo pokazuje, że w relacjach z innymi należy być cierpliwym i nie zrażać się. A jeśli utożsamić głównego bohatera z czytającym dzieckiem, a króliczki ze zwierzętami domowymi, to wyciągnąć można kolejne przesłanie: nie trzeba hałasować i zmuszać do przyjaźni. W tym miejscu przypomina mi pamiętna scena z książki Antoine’a de Saint-Exupéry’ego z udziałem Małego Księcia i Lisa, w której mówi się o „oswajaniu”, „stworzeniu więzi” i przyjaźni (Trzeba być bardzo cierpliwym. Na początku siedzisz w pewnej odległości ode mnie, ot tak, na trawie. Będę spoglądać na ciebie kątem oka, a ty nic nie powiesz. Mowa jest źródłem nieporozumień. Lecz każdego dnia będziesz mógł siadać trochę bliżej).

Króliczki!!! to idealna lektura dla mniejszych dzieci, przedszkolaków. Narracja, która prowadzona jest przez kolejne ilustracje, a nie słowa, pozwala wspólnie opowiadać zdarzenia, wyłuskać szczegóły z tła, zadać pytania o powody takiego, a nie innego zachowania bohaterów. Jestem przekonany, że dzieci będą miały sporo frajdy z lektury, a przy okazji łykną trochę informacji o przyjaźni i budowaniu zaufania.

Kevan Atteberry (sc. & rys.), „Króliczki!!!”, tłum. Tomasz Panas, Wydawnictwo CzyTam, Warszawa 2016.

{komiks można kupić tu: klik! klik!}

Gwiezdny zamek #1: 1869 Podbój kosmosu

W duchu Verne’a

Eter to potoczna nazwa związku chemicznego Słowo to miało od czasów antycznych dużo szersze, jednocześnie dużo mniej konkretne, znaczenie. Eter miał być piątym pierwiastkiem, hipotetyczną substancją wypełniającą cały wszechświat, nośnikiem energii. Bohaterowie Gwiezdnego zamku poszukują tej substancji, by wykorzystać drzemiącą w niej moc. W wyniku eksperymentu ginie matka młodego Serafina – głównego bohatera tej historii. Tajemnicza substancja ma jednak na tyle duży potencjał, że interesują się nią europejscy możni XIX wieku, przez co Serafin i jego ojciec wynalazca zostają wciągnięci w intrygę z udziałem wywiadów różnych państw.

Alex Alice to autor, po którym nie spodziewałem się zbyt wiele – nie czytałem wcześniej żadnej jego historii, zetknąłem się tylko z ilustrowanym przez niego, a kojarzącym mi się dziś dość klasycznie Trzecim testamentem. Pierwszy kontakt z jego samodzielnym dziełem wypada bardzo dobrze. Historia, nawiązująca do Verne’a i epoki dynamicznego rozwoju przemysłu, w której dziecięcy bohaterowie przeżywają kolejne przygody, przekona do siebie raczej młodszych czytelników, ale stanowi jednocześnie idealną bazę dla strony wizualnej.

Alice wyraźnie lubi rysować dziwne urządzenia, mechanizmy, pojazdy, rozrysowywać architekturę i fantazji mu nie brakuje. Posługuje się przy tym ciekawą kreską, budzącą przynajmniej u mnie subtelne skojarzenia z mangą i anime, zwłaszcza spod znaku Studia Ghibli. Artysta nie boi się mieszać inspiracji, bo tuż obok pojawiają się patenty rodem z europejskich secesyjnych rysunków. Największą siłę jego grafikom zapewniają jednak świetne, sugestywne, akwarelowe kolory, napełniające kolejne plansze niemal bajkowym klimatem.

Pierwszy tom serii wziął mnie niemal z zaskoczenia. Widziałem wcześniej ładną okładkę i parę plansz, spodziewałem się historii pełnej przygód i dziwnych urządzeń, ale nie nastawiałem się na nic, tymczasem dostałem pięknie zilustrowaną opowieść dla młodszego czytelnika. Nie jestem może docelowym odbiorcą, ale ujęła mnie strona plastyczna, spodobało też historyczne tło opowieści. To, czego mi zabrakło, to większej dynamiki, ale tego spodziewam się po kolejnych tomach.

Album Podbój kosmosu jest tu zaledwie wstępem, zaproszeniem do podróży, która ponieść ma nas prosto w kosmos. Gdybym był pacholęciem, to pewnie nie mógłbym się doczekać kontynuacji. Jestem starym koniem i przyjmuję ten komiks na spokojnie, ale i tak doceniam fantazję i stronę wizualną, bo jest tu na co patrzeć, zwłaszcza że wydaniu Egmontu nie można absolutnie nic zarzucić.

Alex Alice (sc. & rys.), „Gwiezdny zamek #1: 1869 Podbój kosmosu”, tłum. Elżbieta Żbik, Klub Świata Komiksu – album 1295, Wydawnictwo Egmont Polska Sp. z o.o., Warszawa 2018.

[autor: Przemysław Pawełek]

{komiks można kupić tu: klik! klik!}

All-Star Batman #1: Mój największy wróg

Batman i Two-Face na wycieczce

Dla The New 52 Scott Snyder napisał sporą ilość fabuł z udziałem Batmana, które w większości wypadków zostały dobrze przyjęte przez czytelników. Pewnie dlatego włodarze DC Comisc w ramach Odrodzenia dali pisarzowi wolną rękę w prowadzeniu cyklu All-Star Batman. Jego run liczy sobie czternaście zeszytów, które tworzą trzy zbiorcze tomy. Pierwszy, o podtytule Mój największy wróg, jest dostępny w Polsce.

Punktem wyjścia opowieści jest następująca sytuacja: Batman wyjeżdża z Gotham i zabiera ze sobą przyjaciela z dzieciństwa – Harveya Denta, który właśnie teraz jest Two-Face. Wycieczka nie ma charakteru krajoznawczego. Punktem docelowym jest ośrodek dla trudnej młodzieży, gdzie podobno Dent ukrył szczepionkę na swoją chorobę. Panowie mają do przebycia tylko 800 km, ale nie będzie im łatwo. W ślad za nimi rusza cała ekipa płatnych morderców, szubrawców i kryminalistów. Do polowania przyłączają się również zwykli ludzie, których motywuje wysoka nagroda za głowę Batmana. Dotrą na czas do celu? Zginą? Szczepionka okaże się skutecznym lekiem na rozdwojoną osobowość Denta?

Czytając komiks, nie można z pewnością narzekać na nudę czy ślamazarne tempo akcji. Sporo się dzieje, są brutalne sceny walki, dużo krwi i agresji. Jest w końcu Batman, który prze do przodu niczym czołg, nie zważając na kolejne połamane kości i krwawiące rany. Dwie sprawy się Snyderowi udały: ukazać Mrocznego Rycerza upartego jak osioł i naiwnego jak baranek prowadzony na rzeź. Scenarzyście, oczywiście, zależy na dołożeniu swojej cegiełki do ponadczasowej mitologii Mrocznego Rycerze. Dlatego za pomocą licznych retrospekcji ukazuje dawną, młodzieńczą relację jaka łączyła Harveya i Bruce’a.

Większość plansz w tomie wyszła spod ręki Johna Romity Juniora, który od niedawna współpracuje z DC Comics. To doświadczony i obsypany nagrodami branżowymi rysownik. Dlatego powinniśmy się spodziewać produkcji co najmniej dobrych. Jednak ilustracje sprawiają wrażenie wykonanych niestarannie i w pośpiechu. Co jeszcze szczególnie widoczne w wypadku twarzy występujących postaci oraz redukcji drugiego planu. Stosunkowo dobrze ukazane zostały dynamiczne sceny walki. Mimo wszystko – całość rozczarowuje.

Pierwsza odsłona serii All-Star Batman pozostawia czytelnika z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony dowiadujemy się czegoś nowego o przeszłości Batmana i Two-Face. Z drugiej irytuje absurdalność i miałkie uzasadnienie „wycieczki” obu panów. Mimo wszystko jestem ciekaw, jak Snyder wykorzysta pozyskany materiał.

Scott Snyder (sc.), John Romita Jr. & Declan Shalvey (rys.), „All-Star Batman #1: Mój największy wróg”, przeł. Tomasz Sidorkiewicz, Klub Świata Komiksu – album 1225, Wydawnictwo Egmont Polska Sp. z o.o., Warszawa 2017.

[scenariusz: 3, rysunki: 3-, kolory/cienie: 4]

{komiks można kupić tu: klik! klik!}

William Adams, samuraj

William Adams w Japonii

19 kwietnia 1600 roku statek De Liefde, należący do holenderskiej kompanii handlowej Voorcompagnie, przybił do wybrzeża japońskiej wyspy Kiusiu. Na pokładzie było około dwudziestu chorych i wyczerpanych marynarzy. Wśród nich znajdował się poddany Korony Brytyjskiej nawigator William Adams. Adams to pierwowzór postaci Johna Blackthorne’a – głównego bohatera wydanej w 1975 roku powieści Shōgun Jamesa Clavella. Niektórzy pewnie pamiętają serial telewizyjny o tym samym tytule, w którym główną rolę grał Richard Chamberlain. Historia losów angielskiego pilota w Japonii rozpaliła wyobraźnię Mathieu Mariollego, który napisał scenariusz komiksu William Adams, samuraj.

Opowieść rozpoczyna się od sceny katastrofy statku w prowincji Bungo. Portugalscy jezuici są wrogo nastawieni do rozbitków, ponieważ od 1549 roku posiadają monopol na kontakty z Krajem Kwitnącej Wiśni. Dlatego próbują przekonać regenta prowincji, że załoga składa się z piratów i najlepiej będzie jeśli wszyscy zostaną zgładzeni. Pan Tokugawa jest odmiennego zdania. W kontakcie z reprezentantem marynarzy – Adams – dostrzega możliwość poznania Europy i Europejczyków z alternatywnego źródła. Przyświeca mu także bardziej utylitarny cel: Anglik mógłby nauczyć jego ludzi obsługi dział i broni palnej, dalekomorskiej żeglugi oraz budowy okrętów. Ieyasu Tokugawa zamierza walczyć o tytuł szoguna i nie cofnie się przed niczym, aby pokonać wrogów.

Scenarzysta nie miał łatwego zadania, gdyż z bogatego życia Adamsa w Japonii musiał wybrać poręczny i reprezentatywny zestaw wydarzeń, który przykuje uwagę czytelnika. Trzeba przyznać, że z ćwiczenia wywiązał się znakomicie. Fabuła jest spójna, konsekwentna i celowa. Mariolle płynnie przechodzi pomiędzy kolejnymi etapami życia Adamsa. Od wyczerpanego więźnia do hatamoto – samuraja w służbie dworskiej. Pisarz nie skupia się tylko i wyłącznie na tej postaci. Poświęca sporo miejsca, aby przybliżyć społeczno-polityczny kontekst wydarzeń w przeddzień krwawej wojny domowej. Wartościowe i godne pochwały są wyraziście zarysowane główne postaci dramatu: William Adams, Ieyasu Tokugawa oraz jezuita Alessandro Valignano. Dużym plusem komiksu jest wiarygodna relacja między mężczyznami.

Świetną robotę wykonał włoski rysownik Nicola Genzianella, którego można kojarzyć z serii Bunkier opublikowanej w Polsce przez Scream Comics. Włoch operuje realistyczną kreską o wyraźnym i ostrym konturze. Ilustracje są precyzyjne i bogate w detale. Nie wiem na ile świat przedstawiony przez artystę odpowiada rzeczywistości początków okresu Edo w Japonii. Jednak od pierwszej planszy pozwalamy się uwieść dokładnym rysunkom, kadrowaniu i budowie planszy. Nie ma znaczenia czy patrzymy na wzburzone fale Oceanu Spokojnego, czy panoramę Osaki, czy sceny bitwy pod Sekigaharą – wszystko wygląda wspaniale i autentycznie.

Lektura albumu William Adams, samuraj to prawdziwa przyjemność. Niby opowieść historyczna, ale faktograficzna ścisłość to tylko jeden z plusów komiksu. Rzecz obowiązkowa dla osób, których interesuje XVII-wieczna historia Japonii. Pozostali czytelnicy docenią mistrzowską kreację Adamsa i Tokugawa, stracie dwóch silnych charakterów oraz ewolucję postaci. No i oczywiście powalającą oprawę graficzną.

Mathieu Mariolle (sc.), Nicola Genzianella (rys.), „William Adams, samuraj”, tłum. Jakub Syty, Wydawnictwo Elemental, Warszawa 2017.

[scenariusz: 4-, rysunki: 4, kolory/cienie: 4]

{komiks można kupić tu: klik! klik!}

Clifton. Tom 1

Angielski pułkownik na emeryturze

Harold Wilberforce Clifton to detektyw-amator i dowódca, jako Bocian Meloman, zastępu skautów. Kiedyś był pułkownikiem brytyjskiej Służby Bezpieczeństwa (MI5), czyli działał w kontrwywiadzie, latał na myśliwcach w RAF-ie, szpiegował i tropił wrogów Jej Królewskiej Mości. Teraz, na emeryturze, chciałby wieść spokojny żywot w pięknym domku na wsi z nadopiekuńczą gosposią (miss Partridge) i na co dzień zajmować się ulubionym hobby: kolekcjonowaniem banderoli od cygar. Jednak nie jest mu dane korzystać z uroków wiejskiego życia, gdyż co rusz pakuje się w jakąś skomplikowaną i niebezpieczną kabałę.

„Ojcem” bohatera jest belgijski scenarzysta i rysownik Raymond Macherot. Pierwszy pojaw był 1959 roku w magazynie „Le Journal de Tintin”. Ex-pułkownik natychmiast zaskarbił sobie sympatię młodocianych czytelników, bo nieprzerwanie od 1961 roku jego przygody regularnie ukazują się w formie zeszytowej. W ubiegłym roku pojawił się album oznaczony na grzbiecie cyfrą 23. W zeszłym miesiącu w Polsce wydano pierwszy integral, który zawiera cztery fabuły, oryginalne zeszyty od 9 do 12, które napisał Bob de Groot, a zilustrowali Turk (właśc. Philippe Liégeois) oraz – dobrze znany w naszym kraju z serii Hugo – Bédu (właśc. Bernard Dumont).

Poszczególne historie stanowią odrębne całości, gdyż nie są ze sobą powiązane ani chronologicznie, ani fabularnie. Elementem spajającym jest postać głównego bohatera oraz jego kolejne (lub wcześniejsze – w wypadku retrospekcji) przygody. Pierwsza fabuła, Kindping, opowiada o dramatycznym porwaniu jednego z podopiecznych Bociana Meloman podczas obozu skautów. W Czas przeszły złożony Clifton opowiada dziennikarzowi o swojej przeszłości. Trzecia opowieść skupia się na zabawnych zdarzeniach, które są wynikiem utraty pamięci przez pewnego jegomościa, winien temu jest nasz bohater, bo przypadkowo go potrącił. Ostatni film to najsłabszy epizod w zbiorze. Mam wrażenie, że scenarzyście zależało na napisaniu pastiszu przygód Jamesa Bonda, ale zamysł się nie udał.

Pan Harold to przejmująco przemiły i sympatyczny gość, zdeczko naiwny i prostolinijny, ale dzięki temu zdarzenia z jego udziałem wypadają zabawnie. Seria ma głównie charakter przygodowy, ale jest dużo humoru sytuacyjnego i słownego, który wynika z nieporozumień językowych. Niebagatelne znaczenie ma fakt, że bohater jest Anglikiem oraz byłym wojskowym – pole do użytkowania możliwych klisz i schematów jest bardzo rozległe. W tym wypadku nie należy tego oceniać negatywnie, bo bez ograniczeń można się pośmiać z narodowych przywar i przyzwyczajeń.

Tylko czy w drugiej dekadzie XXI wieku na tego typu humor dadzą się złapać młodociani czytelnicy? Mam pewne wątpliwości… Bédu w wywiadzie z Rafałem Pośnikiem mówi: „(…)komiks przeznaczony jest dla odbiorcy od 12. roku życia. Tak się zwyczajowo przyjmuje, ale oczywiście jest też wielu starszych czytelników. Ta postać powstała wiele lat temu, więc czytelnicy zestarzeli się razem z serią”, ale w dalszej części rozmowy przyznaje: „Średnia wieku czytelnika komiksów francuskich i belgijskich to czterdzieści pięć lat”. Biorąc pod uwagę jakość polskiej edycji (integral z przedmową, twarda okładka, dobry papier) oficyna Egmont od razu kieruje produkt właśnie do nieco starszej publiczności. Choć rzecz można śmiało polecać już dziesięciolatkom, jest szansa, że im się spodoba.

Bob de Groot (sc.), Turk {właśc. Philippe Liégeois} & Bédu {właśc. Bernard Dumont} (rys.), „Clifton. Tom 1”, tłum. Marek Puszczewicz, Klub Świata Komiksu – album 1330, Wydawnictwo Egmont Polska Sp. z o.o., Warszawa 2018.

[scenariusz: 4-, rysunki: 4, kolory/cienie: 4+]

{komiks można kupić tu: klik! klik!}

Superman. Action Comics #2: Powrót do «Daily Planet»

Powroty

Kiedy miałem niespełna osiem lat przeczytałem mój pierwszy komiks o Supermanie. Była to piąta część Rządów Supermenów, fabuły stanowiącej ciąg dalszy Śmierci Supermana i na dziecku zrobiła ona duże wrażenie. Dlatego do tej historii pozostał mi nie tylko wielki sentyment, ale także ona sama stała się pewnego rodzaju wzorem, do którego porównuję inne komiksy o Człowieku ze Stali. Przez lata trudno było mi więc znaleźć takie opowieści, jakich oczekiwałem, to się zmieniło wraz z nastaniem DC Odrodzenie. Najpierw wciągnął mnie album Lois i Clark (klik! klik!), potem dałem się uwieść Ostatnim dniom Supermana (klik! klik!), a kiedy przeczytałem pierwszy tom Action Comics wiedziałem, że seria jest najlepszym, co obecnie DC ma do zaoferowania na polskim rynku i cieszyłem się, że w ogóle zacząłem przygodę z tymi komiksami. I cieszę nadal, bo drugi tom jest co najmniej równie dobry, co pierwszy (klik! klik!) i dostarcza znakomitej rozrywki.

Superman nie żyje. Jego miejsce zajął Superman z rzeczywiści sprzed Flashpointu, ale także Lex Luthor stał się nowym Człowiekiem ze Stali. Jakby tego było mało, w Metropolis pojawiła się druga Lois Lane, posiadająca supermoce i Clark Kent mocy nie posiadający. A gdzieś tam znajduje się tajemnicza postać, której celów nikt jeszcze nie poznał. A to tylko najważniejsze rzeczy, jakie na scenę wprowadził pierwszy tom Action Comics.

Drugi podejmuje akcję bezpośrednio w miejscu, w którym skończył się jego poprzednik. Metropolis otrząsa się po ataku Doomsdaya, jaki niemal tragicznie skończył się dla wielu mieszkańców, w tym także Clarka Kenta. Świat uważał go za Supermana, ale przecież stary Superman zginął, a reporter najwyraźniej nie posiada żadnych mocy. Do tego stara się dowieść, że nie jest i nie był Człowiekiem ze Stali. Kim zatem jest? I co to oznacza dla Lois, drugiego Clarka i ich syna? Do tego w Daily Planet pojawia się Lois Lane, pytanie tylko która z nich…

W Action Comics podoba mi się przede wszystkim fakt powrotu do dawnych fabuł, które Flashpoint wymazał, a które twórcy mogą opowiedzieć na nowo. Autorzy korzystając z okazji powrócili więc do chyba najsłynniejszej historii z Człowiekiem ze Stali, Śmierci Supermana z lat 90., oraz jej ciągu dalszego, po raz kolejny oferując nam tamte wydarzenia i emocje, ale w nowej formie. Co ważne bieżącym scenarzystą jest Dan Jurgens, ten sam, który przed laty stworzył m.in. wspomnianą Śmierć oraz Rządy Supermenów, z tym że w nowych fabułach wyzbył się błędów i infantylności dawnych zeszytów, wyciskając z nich co najlepsze i podając w sposób, który spodoba się zarówno nowym odbiorcom, jak i tym, którzy kiedyś zaczytywali się tamtymi dziełami.

Komiksy z tej serii są znakomicie narysowane. Kreska jest realistyczna, czysta i pełna detali. Kolor co prawda należy do rodzaju tych pełnych komputerowych fajerwerków, ale pasuje do tej opowieści. Całość czyta się znakomicie i pozostawia po sobie niedosyt i ochotę na więcej. Ja już z niecierpliwością czekam aż kolejne tomy (w szczególności kontynuacja Action Comics i zapowiadany na czerwca Superman: Wielokrotność) pojawią się wśród komiksowych nowości.

Dan Jurgens (sc.), Patrick Zircher & Stephen Segovia & Art Thiber & Tom Grummett & inni (rys.), „Superman. Action Comics #2: Powrót do «Daily Planet»”, tłum. Jakub Syty, Klub Świata Komiksu – album 1282, Wydawnictwo Egmont Polska Sp. z o.o., Warszawa 2018.

[autor: Michał Lipka]

{komiks można kupić tu: klik! klik!}