Top 10

 Opowieści policyjne z miasta metaludzi

Ponad dekadę polscy wielbiciele twórczości Alana Moore’a musieli czekać na kompletną opowieść o policjantach z miasta Neopolis. Dla przypomnienia: w latach 2003 i 2004 oficyna Egmont wypuściła na rynek dwa tomy serii Top 10, które zawierały zeszyty od pierwszego do siódmego. Na szczęście bieżąca edycja to wydanie kompletne, które w jednym tomie prezentuje wszystkie dwanaście rozdziałów. Album uzupełniony został przedmową pisarza oraz galerią projektów postaci ze szkicownika Gene’a Ha.

Komiks prezentuje futurystyczną i alternatywną wizję rzeczywistości, w której superbohaterowie namnożyli się niczym grzyby po deszczu. Fabuła skupia się na policjantach z Dziesiątego Komisariatu (tytułowy Top 10), którzy próbują utrzymać ład i porządek w mieście zamieszkałym tylko i wyłącznie przez metaludzi. Dlatego obdarzeni różnorakimi mocami funkcjonariusze nie są w tym wypadku w żaden sposób wyjątkowi. Mimo całego sztafażu „trykociarstwa” opowieść jest wyjątkowo realistyczna, gdyż funkcjonariusze wykonują stricte policyjną robotę: zabezpieczają ślady na miejscu popełnienia przestępstwa, gromadzą dowody, przesłuchują świadków i podejrzanych, przeprowadzają sekcje zwłok, chodzą na odprawy, jedzą, kłócą się i rozmawiają. Scenarzysta skupia się na ich codziennej pracy, co zostaje podkreślone tym, że każdy z rozdziałów posiada datę dzienną. Dodatkowo po pracy superpolicjanci mają swoje „zwykłe życie” – wychowują dzieci, opiekują się podstarzałymi i schorowanymi rodzicami, chodzą na randki, mają koszmarne sny, etc.

Zasadnicze znaczenie dla opowieści ma fakt, że mamy do czynienia z bohaterem zbiorowym: dobrze funkcjonującym zespołem, na który składają się wszystkie osoby w komisariacie. Akcja rozpoczyna się w dniu, w którym młoda Robyn Slinger (pseudo: Toybox) rozpoczyna służbę. Nowa funkcjonariuszka (ale i czytelnik) wrzucona zostaje w sam środek wiru wydarzeń – nie ma czasu na szkolenia i zapoznawaniem się z procedurami. Dosłownie z ulicy trafia na odprawę i jedzie na akcję. Do samego końca naszym przewodnikiem (a właściwie przewodniczką) po wielowątkowej i rozbudowanej fabule pozostaje Slinger. Należy podkreślić, że prawie każdemu z policjantów poświęcony zostaje pewien fragment narracji, dzięki temu czytelnik może ich bliżej poznać i polubić.

Opawa graficzna albumu, za którą odpowiadają Gene Ha i Zander Cannon, współgra z wielowątkową narracją literacką, gdyż jest równie precyzyjna i szczegółowa. Ha musiał się sporo natrudzić, aby „zaludnić” rzeczywistość dziesiątkami postaci w trykotach i przy okazji każdej z nich nadać jakiś indywidualny rys. Oczywiście najwięcej uwagi poświęcono protagonistom oraz antagonistom, ale i postaci drugiego czy trzeciego planu są charakterystyczne. Kreacja Neopolis stoi na równie wysokim poziomie skomplikowania i dokładności przedstawienia.

Ze wszystkich komiksów Moore’a, jakie dane mi było dotychczas przeczytać, ten jest najzabawniejszy. Całość skrzy się ironią i autoironią. Spójny świat przedstawiony, zabawne dialogi, rubaszne żarty i jawna kpina z funkcjonowania „trykotów” w Ameryce (na ironię losu zakrawa fakt, że na okładce widnieje logotyp Vertigo…). Oczywiście opowiadanie posiada i drugie dno, gdyż z jednej strony mamy zabawną historyjkę o metaludziach, ale z drugiej pisarz podejmuje znaczące kwestie dotyczące nietolerancji, akceptacji odmienności oraz „wdrukowanych” uprzedzeń. Mam pewien problem z finałem, bo nie potrafię w stu procentach określić czy został podany w konwencji buffo czy może na serio. Dzięki czemu pointa jest wieloznaczna i zmusza do rozmowy.

Dla każdego szanującego się odbiorcy popkultury album Top 10, obok Prosto z piekła (klik! klik!), Strażników (klik! klik!) oraz V jak Vendetta (klik! klik!), jest pozycją obowiązkową, którą po prostu trzeba znać. Osobiście jest to mój ulubiony komiks Moore’a.

 Alan Moore (sc.), Gene Ha & Zander Cannon (rys.), „Top 10”, tłum. Paulina Braiter, Klub Świata Komiksu – album 1133, Wydawnictwo Egmont Polska Sp. z o.o., Warszawa 2017.

[scenariusz: 6, rysunki: 5, kolory/cienie: 4+]

{komiks można kupić tu: klik! klik!}

Recenzja napisana dla serwisu Gildia Komiksu, klikać :tu: tak! :tu: